Piše: Bojan Munjin
U trenutku smrti imao je samo 47 godina. Neposredno prije smrti izjavio je: „Bio sam kralj jedne nesreće.“ Kovčeg s posmrtnim ostacima Petra II Karađorđevića prebačen je 2013. godine iz Amerike u Srbiju i pokopan je u obiteljskoj grobnici u crkvi Svetog Đorđa na Oplencu
Bio je mlad, simpatičan i pametan. Njegova sudbina bila je tragična jer je u najgorim mogućim vremenima morao biti kralj jedne zemlje koja se baš tada raspala. Dana 3. novembra navršava se 53 godine od kako je 1970. godine u Denveru, u američkoj saveznoj državi Kolorado, umro Petar II Karađorđević – posljednji kralj Kraljevine Jugoslavije. Rođen je u Beogradu 1923. godine i bio je, uz braću Tomislava i Andreja, najstariji sin kralja Aleksandra I Karađorđevića i kraljice Marije. Kao dječak, kažu, nije se uopće ponašao kao kralj. Bio je uljudan i pristupačan i svi su ga obožavali. Od glumaca je volio Roberta Tejlora i Džudit Garland, a od pjevača Luja Armstronga i Net King Kola. Bio je inteligentan i znatiželjan, odlično je govorio engleski, francuski i njemački jezik i bio je temeljito i široko obrazovan. Ipak, drama ovog kralja počinje vrlo rano: na prijestolje je došao kad mu je 1934. godine u Marseju u atentatu ubijen otac, kralj Aleksandar. Malom Petru je tada bilo samo 11 godina. U njegovo ime Jugoslavijom su, po kraljevoj oporuci, trebali vladati namjesnici knez Pavle Karađorđević, bratić Aleksandrov, Ivo Perović, ban Savske banovine i Radenko Stanković, senator i dvorski liječnik, ali su stvarna vlast i sve odluke pripale Pavlu Karađorđeviću, dok su ostala dva namjesnika samo figurirali na toj dužnosti.
Petar II Karađorđević zaista je postao kralj u najodsudnijem trenutku, 28. marta 1941. godine, jedan dan nakon vojnog puča u Beogradu i osam dana prije napada (6. aprila) Njemačke na Jugoslaviju. U tom trenutku Petar II nije imao još 18 godina. Kad je nakon 11 dana nacistička Njemačka okupirala Jugoslaviju, maloljetni kralj Petar II otišao je s članovima tadašnje vlade, najprije u Grčku, pa u Jeruzalem i Kairo, da bi konačno stigao u London, gdje su došle i mnoge druge izbjegličke vlade iz Evrope, okupirane od strane nacističke Njemačke. Bio je formalno kao jugoslavenski kralj pretpostavljen izbjegličkoj vladi u Londonu, ali stvarno, nije mogao izbjeći stalne unutarstranačke trzavice tadašnjih jugoslavenskih političara u egzilu. Još više i pogubnije, bio je razapet između igre velikih sila, Velike Britanije, Sovjetskog Saveza i Amerike, koje su se nadmetale za prestiž u kreiranju buduće mape Balkana, Evrope i svijeta. Toj igri suviše mladi Petar II Karađorđević nije bio dorastao. Gledao je svađe jugoslavenskih političkih predstavnika u Londonu i neprincipijelne političke aranžmane koji su u njegovo ime pravljeni između partizanske vlasti u Beogradu i konzervativnog britanskog premijera Čerčila, koji je bio dojučerašnji vatreni borac protiv komunizma. Tu bitku je Petar II Karađorđević morao izgubiti. Pod nevjerojatnim pritiskom upravo Čerčila, Kralj Petar II je svoje ingerencije šefa države morao 7. marta 1945. prenijeti na Regentsko vijeće (Srđan Budisavljević, Ante Mandić i Dušan Sernec) koje je imalo ovlaštenje da s Narodnim komitetom za oslobođenje Jugoslavije (NKOJ) oformi zajedničku Privremenu vladu na čelu s Josipom Brozom Titom. Ta vlada je 29. novembra 1945. proglasila Federativnu Narodnu Republiku Jugoslavija (FNRJ), zabranila Petru II Karađorđeviću povratak u Jugoslaviju i oduzela državljanstvo njemu i cijeloj kraljevskoj obitelji. Život Petra II Karađorđevića u egzilu, u Engleskoj, Sjedinjenim Američkim Državama, Francuskoj i Italiji, nije bio lak. Novca je s vremenom bilo sve manje, ponešto su pomagali prijatelji porodice i prisni ljudi, ali živjelo se pod traumom izgnanstva i bezdomništva.
Petar II Karađorđević se 1945. oženio grčkom princezom Aleksandrom s kojom je imao sina jedinca Aleksandra koji od 2000. živi u Beogradu. Taj brak Petra i Aleksandre bio je sve samo ne sretan. On je lutao od države do države i od hotela do hotela, pokušavajući pomagati
eks-jugoslavenskim emigrantima, a ona je sve više živjela sama i tonula u depresiju. Nakon mnogih svađa i njena tri pokušaja samoubistva, par se i trajno razišao. Petar II Karađorđević umro je na mučan način, kako je izgledao i veći dio njegova života – od posljedica dugotrajne ciroze jetre i neuspjelog pokušaja njene transplantacije. U tom trenutku imao je 47 godina i neposredno prije smrti je izjavio: „Bio sam kralj jedne nesreće.“ Kovčeg s posmrtnim ostacima Petra II Karađorđevića prebačen je 2013. godine iz Amerike u Srbiju i pokopan u obiteljskoj grobnici u crkvi Svetog Đorđa na Oplencu.
