Moj Beograd je nekadašnje središte najplemenitijih srpskih duhova i prestonica u kojoj počivaju mošti svetitelja i kosti velikana. Ko traži ono plemenito u Beogradu, naći će ga, izvan svake sumnje
Sunčan je dan i polako se već spremamo za Beograd. Trebalo bi u ponedjeljak da putujemo, da bismo u utorak bili u Ruskom domu na svečanosti povodom Dana porodičnih vrijednosti. I zaista se radujem i radujemo Beogradu.
Naravno, ne živimo pod staklenim zvonom i svjestan sam nevjerovatne količine mržnje koja se ovih dana emituje prema srpskom narodu iz Republike Srpske. No, ovo nije zapis o političkom životu i izborima. Kada ponekad pregledam sjajnu knjigu o srpskom političkom životu između 1903. i 1918, sa svake stranice izbija samo jedan temeljni utisak – nekada su ljude i njihove izbore formirale ideje, a njih artikulisali i zastupali veliki ljudi (čak i kada su bili zastupnici meni lično stranih i, po mom sudu, pogubnih ideja).
Svjetlosnim godinama smo daleko od vremena kada su ideje, a ne naše slabosti, motivisale ljude da učestvuju u političkom životu. Danas sve što ima da se kaže o stanju duha staje u konstataciju da fokus najvećih stranaka nije bio na Kosovu i Metohiji, već na „ekonomiji” i cjelokupnoj društvenoj stvarnosti, osim Kosova i Metohije. Ja tu vrstu hijerarhije stvarnosti ne razumijem (i ne prihvatam!) jer smatram da biće svakog čovjeka i naroda čini određeni poredak u kome su na vrhu – kao smisao svekolikog života, društva, uređenja, obrazovanja i ekonomije – zavjeti i ideali, pa čovjek i narod privređuju da bi živjeli nešto više. Možda, uostalom, ljubav prema narodu i jeste – prema onoj Iljinovoj opasci – ljubav prema njegovim idealima, prema onome što on sam može da bude.
No, vratimo se Beogradu. Radujem mu se jer svako bira svoj Beograd. Moj Beograd je nekadašnje središte najplemenitijih srpskih duhova, prestonica u kojoj i sada počivaju mošti svetitelja i kosti velikana, Beograd koji i danas čine Kovići, Radulovići i Šijakovići, brojni prijatelji za koje mi je žao što nemamo uvijek vremena da se vidimo. U Beogradu, tj. kod Beograda (na zemunskom groblju) počiva moj drugi otac, Milan Radulović, sušta plemenitost i dobrota, čovjek koji je i sam Srbiju i čitav srpski narod doživljavao kao svoje „popečenije” (brigu) kada je bio „popečitelj” (brižnik, ministar) vjera. Beograd Ruskog doma i ruske crkve u kojoj sam uvijek rado viđen i dobrodošao.
Naravno, postoji još mnogo Beograda. Postoji filijala globalnog Megalopolisa, gdje je sve isto kao na istanbulskom aerodromu ili u mormonskim tržnim centrima u Solt Lejk Sitiju: blještavilo i reklama, nezasita kupovina, glad i požuda. Postoji i sivo mišilo – kako bi ponekad rekao moj dobri beogradski prijatelj – beton i magla. Postoji i ta teška klackalica, onaj sitnosrpski nihilizam koji se prerušava u kosmopolitizam – Beograd u kome se kao prva oznaka kulture smatra psovačka uzrečica.
Beograd ljudi koji su u njega došli i nikako da se odluče da li su uspjeli ili propali u životu, da li su im za nesreću krivi „Bosanci” ili ma koji drugi dođoši – iako su i sami došli juče ili prekjuče u Beograd. Beograd u kome je od našeg seoskog vitalizma ostalo samo snage da se prezire. No zašto polemisati sa tim Beogradom? On je tu kao uspomena na iznevjerene nade srpskog seljaka iz ma koje zemlje da će ga u gradu čekati samo bolji život, bez danka u umoru i krvi.
Iako često pojmljen i samopojmljen kao „kosmopolitizam”, taj Beograd koji prezire i sebe samoga i sav Srbistan izvire iz jednog baš teškog, drevnog, seoskog nihilizma (ovog ljeta mi je čitavu jednu lekciju iz drugosrbijanstva održao seljak u zlatiborskom selu, od muke i rakije, od čemera i osjećaja nepravde kosmosa i sopstvene moralne superiornosti). I taj Beograd, kada vrišti i histeriše i mrzi sebe samoga – paradoksalno – ali izraz je tamne strane našeg nacionalnog karaktera.
Ni granica između svih Beograda nije tako čvrsta ni neprozirna: prijatelji koji su baš juče došli iz Bijeljine ili Vladičinog Hana danas psuju majku bosansku i preziru seljadžiju, kao što i dalje ima stamenih ljudi koji žive baš kao da su izašli iz pomenute knjige o predkumanovskoj Srbiji i Beogradu, ljudi ujedno duboke srpske kulture, velikog iskustva i istinskog kosmopolitizma. Krasota i tajna Beograda jeste u tome što sa njim nikada nisi sasvim siguran.
No Beograd je to. U njemu ćeš naći sve što tražiš. Ko traži ono plemenito, naći će ga, izvan svake sumnje. Radujem se odlasku u Beograd. Divno je doći, prošetati njime. Lijepo mi je i kada iz njega pođem kući i pogledam sunce na zalasku kako nas prati prema Čačku i Foči
Izvor: Blog oca Darka Đoga
Beograd ne prezire samoga sebe, niti i one u njemu iz niza generacijma rađanih Beograđana. Glavni grad Srbije mrze došljaci, dojučerašnji seljani -bez osnovnog vaspitanja a često i ljudskosti. Svi oni koje su i Beograd i mnogi Beograđani raširenih ruku primili u svoj grad, danas im popuju i naređuju. Uzmimo primer jednog ruralca iz nekog sela oko ili iz Kuršumlije, Vesića, koji se na studije dovukao u BG, to ostao i danas on nama starosedeocima „projektuje“ trgove i ulice, saobraćaj i škole, obdaništa i bolnice- tačnije rukovodi, on ruralac, i našim gradskim življenjem. Doduše, Beograd u svojoj istoriji nije bio samo meta Avara, Huna, Ugara, Turaka, Austrougara i drugih da ga osvoje. Masovno su to decenijama radili i Srbi i drugi narodi sa teritorije nekadašnje Jugoslavije. Pomenimo samo neke „žestoke“ primere: borce 4.-te ličke, 6.-te krajiške, 13.-te crnogorske i drugih divizija, koje su oktobra 1944.h. pa i tokom cele 1945 uletele u BG, opljačkale ga, pobile hiljade Starobeograđana, oteli im imovinu i kuće- uz to su okupirali i celu Srbiju! Nešto kasnije u Srbiju -posebno u Vojvodinu je na mesto proteranih Švaba koji su se veoma često, kao pripadnici SS divizije Princ Eugen dokazali kao ubice Srba u Vojvodini, Tito dovukao gomile ljudi iz tzv. „pasivnih krajeva“, čitaj iz hercegovačkog i crnogorskog krša, iz Bosne, Makedonije pa i šiptare sa Kosova. Žive na vojvođanskom ali od doseljenja Srba sa Kosova pod Čarnojevićem i na srpskom tlu, mnogi i u Beogradu, a veoma često mrze i Srbe i Beograd. Uvek im nešto smeta i hteli bi i preko hleba -pogaču! Kao onaj Čanak u Vojvodini pa i Šešelj -nekadašnja komunističa protiva koja se dovukla u Beograd. U želji da ON ovlada gradom- a uz njega i drugi njemu slični, u njih ubrajam i pretke AV!
Лепо, лирски написано о конгломарату становништва и обичаја у Београду.