Ulagujući se briselskim birokratima, unificirajući srpski narod na evropski kalem, proglasili su beogradski kolaboranti 11.novembar za državni praznik!
Samo, u laži su kratke noge kažu Srbi, pa da malo potsetimo zaboravne na te davne ali slavne činjenice!
Kad su Srbi krenuli tog 15.septembra 1918.godine da na Solunskom frontu oslobađaju tada okupiranu Otadžbinu, udarajući na združene armije tri tadašnje carevine (Nemačka, Austrougarska, Bugarska), britanski „tomiji“ uspešno su već četvrtu godinu rili blato Flandrije, francuski plavci su priznali da oni nemaju snage da proteraju nemačke okupacione trupe, koje su još devestočetrnajste stigle do Verdena, a kaubojska ekspediciona armija (500000 vojnika) koja je u proleće devestosedamnajste stigla kao spas iscrpljenim antantinim borcima na Zapadnom frontu, već je imala skoro polovinu vojnika izbačenih iz stroja, što ranjenih, što bolesnih, i nažalost poginulih, te ni oni nisu pomišljali na ofanzivne aktivnosti.
Tako su zapravo na Zapadnom frontu čitali kominikee savezničke komande o proboju Solunskog fronta i nezadrživom napredovanju srpske vojske, zabadajući srpske zastavice na pokaznoj mapi, kako je lava srpskih vojnika gazila silne carske soldate, koji su za mesec i po srpske ofanzive podvijena repa ostupali od Grčke do reke Save, do tadašnje srpske granice!
Vojnici Sedmog pešadijskog puka Dunavske divizije prvog poziva (ostaci rezervista iz Beograda koji su 26.jula 1914.na poziv regenta Aleksandra po treći put u tri godine obukli svoj koporan, da stanu na branik Otadžbine) ušli su već prvog novembra u svoju oslobođenu prestonicu, taman kad su nemački carski generali uputili predlog savezničkoj komandi da sklope primirje,kako bi svoju gladnu armiju vozovima vratili u Nemačku, koja tada nije bila ni razorena,ni opljačkana, kao stradalnička Srbija.
Po naređenju združene komande iz Soluna, prešli su srpski pukovi na teritoriju raspadajuće Austrougarske, goneći ostatke carske vojske, pritom zarobljavajući i feldmaršala Makenzena, najslavnijeg nemačkog komandanta iz Velikog rata!
Vojvoda Mišić, kao načelnik srpskog generalštaba uputiće ga u Solun, da bi se francuski i engleski generali slikali pored njega kao pobednici, poštujući činjenicu da je nadmeni German naredio da se branioci Beograda 1915. sahrane sa svim vojnim počastima, koje su zaslužili svojom odbranom pred nadmoćnim agresorima!
Srpske pobednike tada su razdragano dočekali i u Zagrebu i u Sarajevu, jer su im doneli dugo željenu slobodu, iako danas lažu da su to zapravo bili „velikosrpski agresori“!
Još i pre onog potpisa u Fošovom vagonu u Kompijenskoj šumi, kojim su nemački agresori prihvatili održavanje međunarodne konferencije sila pobednica (koje će im odrediti dalju sudbinu), raspala se Austrougarska, ta tamnica naroda (kako će je nazvati neumrli Gavrilo na Sarajevskom procesu, koji to nažalost neće živ dočekati), jer su srpske vojničke pobede dovele do toga, a ne nikakvo dogovoreno primirje!
Tek posle potpisivanja primirja,uspraviće se britanski „tomiji“, a kauboji će krenuti u sakupljanje ratnih trofeja da ih ponesu preko mora, (naročito su bili traženi nemački prvi zavoji od kreppapira,jer više nisu imali pamučnih!), a srpski pobednici će morati ratovati za buduću zapadnu granicu zajedničke države, jer novoproglašene Republika Austrija i Kraljevina Mađarska žele da zadrže slovenačko i hrvatsko stanovništvo u svojim novim granicama, te to slavljeno Primirje nije Srbima uopšte donelo vidljivu olakšicu, da se može kazati, evo to je bila korist za Srbe!
Nažalost, tada ishitreno oblačenje jugoslovenskog kaputa pre nego li je obučena svesrpska košulja doneće srpskom narodu teške posledice u Drugom svetskom ratu, i građanskom ratu krajem prošlog veka, koje nekadašnji saveznici ne da nežele da prihvate, već uporno teraju vodu na antisrpski mlin, iako činjenice kazuju da greše, ali veliki i moćni teraju po svom!
Samo Srbi imaju izreku– ničija do zore nije gorela –, ali i još jasniju da je tama najgušća pred svitanje!
Novi multipolarni svet koji se rađa ko osvit, polako ali sigurno to i potvrđuje!
A vreme teče …………….
autor:Vladimir FROLOV
