Na današnji dan pre 165 godina, rođen srpski Vojvoda Živojin Mišić
Na današnji dan 7/19. jula 1855. god. u selu Struganiku kod Mionice, rođen je srpski vojvoda Živojin Mišić, nosilac najviših srpskih i stranih ratnih odlikovanja, čovek koji je ušao u istoriju rame uz rame sa najvećim svetskim vojskovođama. Vojskovođa čija dela beleži svetska istorija, čovek koji je za 47 godina u oficirskoj uniformi ostao nesalomiv, nikad spreman da se radi karijere saginje pred višim autoritetima, čak i kad su vladari bili u pitanju, ono što je mislio to je i govorio, u šta su se uverili i kralj Aleksandar Obrenović i kralj Aleksandar Karađorđević. Simbol naše pobede u Balkanskim i Prvom svetskom ratu, koji i danas Srbiji i srpskom narodu treba da predstavlja vodilju za budućnost srpskog naroda.
Ostao je u pamćenju, kako reče regent Aleksandar: “Kada su svi izgubili glavu, jedino je Vojvoda Mišić znao kako i na koji način da zaustavi neprijatelja.”
Učesnik je svih šest oslobodilačkih ratovima koje je Srbija vodila od 1876. – 1918. god.!
Prva oficirska dužnost bila mu je u Valjevu, aprila 1876. godine. U Srbsko – turskom ratu, komandovao je Kolubarskim bataljonom 2. klase Valjevske brigade. U ratu 1877. i 1878. godine Mišić je bio komandir čete valjevskog kombinovanog bataljona 7. puka. Posle ratova koji su završeni pobedom Srbije, vratio se na Akademiju da dovrši školovanje.
U rat sa Bugarima, 1885. godine, ušao je kao komandir 1. čete 1. bataljona u valjevskom 5. pešadijskom puku Drinske divizije, a kasnije postavljen za komandanta tog bataljona.
Posle Kumanovske bitke unapređen je u čin generala 20. novembra 1912. godine.
Komandovao je slavnom Prvom srpskom Armijom Vojske Kraljevine Srbije, posebno istaknutom Kolubarskom bitkom, 1914. god., gde je „do nogu“ potučena Austrougarska vojska. Ova veličanstvena srpska pobeda postaje predmet izučavanja u svim vojnim akademijama na svetu. Posle ove bitke dobija zvanje vojvode, a u znak zahvalnosti za oslobođenje Valjeva proglašen je za počasnog građanina 1915. godine, gde jedna od centralnih ulica nosi njegovo ime.
Tokom proboja Solunskog fronta komandovao srpskom vojskom, (kao načelnik štaba Vrhovne komande, rukovodio i pripremama za proboj Solunskog fronta). Time je počeo slom Centralnih sila. A kao nepobedivi vojskovođa ušao je u anale vojne istorije.
Ostao je upamćen i kao profesor na Vojnoj akademiji, njegova dela kao Strategija izučavaju se na svetskim vojnim akademijama. Uređivao je i časopise „Srpska vojska“ i „Ratnik“.
Kao ađutant kralja Aleksandra Obrenovića 1896. god. prateći ga na prve moderne Olimpijske igre u Atini, posetio je i Hilandar.
Dok je komandovao Drinskom divizijom sa sedištem u Valjevu 1902. i 1903. pomagao je i akcije građanskih udruženja, i bio predsednik obnovljenog Kola Jahača Knez Mihailo i Streljačke družine.
U leto 1919. god. zbog ozbiljne bolesti napustio je mesto načelnika General štaba Vojske Kraljevine Jugoslavije. Vojvoda Živojin Mišić, simbol srpskog naroda u borbi za slobodu, preminuo je 20. januara 1921. godine u sanatorijumu na Vračaru, ne završivši pisanje svojih uspomena započetih 1920. god. u Francuskoj. Poslednje reči su mu bile: „Opšta situacija je dobra. Neprijatelj se povlači na svim linijama.“
Kako smo se odužili našem slavnom Vojvodi govori činjenica razbojničkog rušenja najstarije kasarne u Srbiji na stogodišnjicu pobede u Velikom ratu, Kompleksa kasarni 17. puka Drinske divizije u Valjevu, koja se zvala Vojvoda Živojin Mišić.
U vezi s tim, zbog očigledno neprocenjive istorijske vrednosti pomenute kasarne pred lokalnom i državnom samoupravom stoji obaveza revitalizacije svih porušenih objekata kasarne 17. puka u Valjevu, i podizanja Memorijalnog centra, muzeja, gde bi svakako centralno mesto zauzeo slavni srpski Vojvoda Živojin Mišić.
I kao što je Srpska vojska doživela Golgotu a zatim i Vaskrs pobedom nad brojno nadmoćnim neprijateljima, tako bi danas trebalo Vaskrsnuti sve ono gde su Srbija i Srpski narod poklekli u miru:
“Preci će se naši iz grobova dići,
Za poslednju bitku! Dok se diže para
Iz prosute krvi, dalje ćemo ići
Vodiće nas senka Velikoga Cara.
Svi dušmani naši dok se ne sruše u krvi
I dok ne padnemo – poslednji il prvi.”
(Pesnik S.P.)
Mila Paramentić
