DOSIJE VUKOVAR: ŠTA JE NOVINARKA MILENA GABANELI ZABELEŽILA 1991. GODINE U BOROVU NASELjU

Milena Gabaneli, istaknuta italijanska novinarka a danas i veoma popularna TV voditeljka, devedesetih godina je posetila Vukovar i lično se uverila u svu patnju koju je srpski narod tada proživljavao. Među prvima je javno progovorila o hrvatskom teroru i stravičnim zločinima pripadnika Zbora Narodne Garde nad srpskim civilnim stanovništvom u ovom gradu na istoku Slavonije.

Zbog njenih izjava koje je preneo čitav svet, nastala je opšta panika u Hrvatskoj a mnogi hrvatski političari ni danas joj nisu oprostili što je iznela istinu o raspadu Jugoslavije. I tadašnja direktorka vukovarske bolnice oštro je reagovala napominjući da je Milena rekla previše, te otkrila stvari koje nije smela i koje je Hrvatska prikrivala.
Jedan od najmonstruoznijih zločina dogodio se u Ulici Nikole Demonje u Borovom Naselju, na teritoriji koja je tri meseca bila pod kontrolom hrvatskih snaga. Samo dva dana pred oslobođenje Vukovara, 16. novembra 1991. pripadnici hrvatske vojske su u kućama br. 72 i 74 poubijali petnaest civila srpske nacionalnosti. Stravični masakr preživela je jedino Milica Trajković koja je tom prilikom ranjena i koja je jedini svedok tog zločina hrvatskih snaga.

Brojni mediji iz Beograda i Novog Sada po oslobođenju grada, odmah su informisali javnost o zločinu koji su počinili hrvatski paravojnici – pripadnici Zbora Narodne Garde. Motivi za stravičan zločin su najverovatnije (kako i obično) bili etnička nacionalnost žrtava, gnev zbog gubitaka na vojnom polju, činjenica da su se neki članovi porodica ubijenih borili na strani JNA, lažne optužbe za „petokolonaštvo i radio stanice“…

Dok su izvlačili tela ovih ubijenih srpskih civila iz podruma u Borovom Naselju, tu se zatekla i Milena Garbaneli koja je ostala preneražena scenama nasilja, te se odmah obratila medijima rečima: – U ime boga, je li ? Gde su sada međunarodne organizacije? Gde je Amnesty international ? Gde je Vatikan? Tu su samo zaklani civili, ima i dece…nigde ni pasa, nema nikoga..na mom jeziku bih rekla jednostavno šokirana sam, na kraju smo 20. veka a vraćamo se ovakvim delima vekovima unazad.

Hrvatski paravojnici su samo u periodu od 16. do 18. novembra 1991. likvidirali više desetina srpskih civila i zarobljenika, a njihova tela su nalažena su po ulicama, u dvorištima poluzapaljenih kuća, na lokacijama koje su služile kao logori, u podrumima..

Milena je ostala preneražena zatečenim prizorima i neprestano pozivala svet da reaguje i zaustavi teror hrvatske vojske. Među leševima bili su i roditelji Radivoja Jakovljevića. Oca Tomislava (1928) koji je bio invalid i koji se kretao pomoću štaka, hrvatski paravojnici su mučili i streljali 16.11.1991. u dvorištu vrtića u Borovom Naselju.

Majku Vidu (1924) Hrvati su zarobili i streljali na železničkoj stanici u Vukovaru zajedno sa Anom Lukić, Hrvaticom udatom za Srbina, koja je pre likvidacije i silovana. Njihove leševe snimile su brojne srpske televizije a italijanska novinarka Milena Gabaneli nije mogla doći k sebi od scena nasilja koje je gledala. Besramno, hrvatske televizije su fotografije ovih leševa koristile u svojoj propagandi te plasirale javnosti laž kako se radi o „hrvatskim žrtvama koje su pobili zli Srbi“ što je porodice srpskih žrtava dodatno povredilo.

Nikome nije bilo u interesu da se govori o srpskim žrtvama. Srpski narod je bio unapred osuđen a izjave i svedočenja ove vrsne novinarke koja je i danas veoma cenjena u Italiji ali i svetu, narušile su mnoge planove i velikohrvatsku propagandu koja se čvrsto održavala i širila širom Zapada. Milena je bila profesionalna novinarka, perfekcionista i ekspert u svom poslu. Njoj ništa nije moglo da promakne, išla je tamo gde drugi nisu smeli a istina je bila njeno glavno oružje.

Za razliku od mnogih novinara iz Zagreba, a nažalost i pojedinih srbofobnih medija iz Beograda, Milena nije pisala naručene propagande tekstove za novac već je pisala i govorila o onome čemu je lično svedočila. Svoje izjave nikada nije povukla niti demantovala,već je kao pravi profesionalac uvek stajala iza svojih stavova braneći istinu činjenicama i čvrstim argumentima.

Zato će Milena zauvek u srpskom narodu imati večnog prijatelja! Ona je plakala kada je srpski narod Slavonije plakao, ona je bila tu za srpski narod kada se suočavao sa najstrašnijim poglavljem u svojoj istoriji. Kada se niko nije obazirao na suze i jauke srpskih majki, ona je bila tu da progovori, da pruži utehu i podršku. Njene reči odjeknule su svetom – njena svedočenja ispunjena tugom, bolom, strahom a istovremeno i hrabrošću i nepokornošću ostala su i ostaće doveka važan deo srpske istorije. Svojim objektivnim izveštavanjem ova hrabra žena upisala je svoje ime u legendu!

Kao istraživački novinar, Milena je doputovala u Vukovar kako bi iz prve ruke saznala šta se dešava u ovom gradu. Nisu je sprečila ni minska polja, ni hrvatski snajperi koji su neprestano tukli! U borbi za istinu nisu je zaustavile ni jezive scene horora na koji je nailazila i zbog kojih su mnogi odustajali od snimanja i izveštavanja. Mnogi, ali ne i Milena! Bila je hrabra, neustrašiva i uporna. Bila i ostala. Ni danas se ne odriče svojih stavova, i danas je jednako borbena i istrajna kao pre tri decenije. Njena objektivnost i profesionalno izveštavanje nagrađeno je mnogobrojnim pohvalama, priznanjima i nagradama.

KO SU ŽRTVE?

Iako su o masakru tada javile mnoge domaće i svetski mediji, zločin hrvatskih snaga je nakon mirne reintegracije ostao potpuno zaboravljen ali i nekažnjen. O žrtvama se u javnosti uopšte ne govori. Najviše informacija o ovom zločinu objavljeno je u knjizi „Genocid nad Srbima 1941-1945 i 1991-1992“ čiji su autori dr Smilja Avramov, Bojana Isaković i dr Milorad Ekmečić.

Tog dana samo u ovoj ulici je ubijeno petnaest civila, među kojima je bilo šestoro žena i četvoro dece. Masakr je preživela jedino Milica Trajković koja je ranjena i koja se skrivala u podrumu dva dana, sve dok pripadnici JNA nisu oslobodili grad. Njoj su tog dana ubijeni suprug, ujna, brat od ujaka, rođaci, komšije i prijatelji…

U podrumu kuće Miloša Novakovića (br. 74) skrivali su se članovi porodica koje su bile u međusobnom srodstvu: Pavlović, Pavić, Trajković, Tošković i Travaš. Sve žrtve su pobijene u dvorištu, pošto su prethodno izvedene iz podruma izuzev starice Save Pavić koja je likvidirana u podrumu i Toše Toškovića koji je ubijen na njivi iza kuće. Sa ulaza u zatvoreni podrum najpre se začuo glas nepoznatog čoveka koji je upitao da li ima nekoga u podrumu. Odgovoreno mu je da su tu samo civili nakon čega je hrvatski zločinac provalio unutra psovajući svima majku četničku, navodi se u knjizi.

POZNATA IMENA ŽRTAVA

Zločinac ili više njih naredio je civilima da odmah napuste podrum. Jedan za drugim, preplašeni civili izlazili su iz podruma. Pretposlednja je bila Sava Pavić, starica od 62 godine koja je rekla: „Sad ću ja dijete, sad ću“. U tom momentu hrvatski vojnik je potegao obarač i usmrtio nesrećnu staricu a tom prilikom je ranio i Milicu koja je bila odmah pored, skrivena u mraku.

Kako je pala, Milica je odmah povukla debeo jorgan preko sebe i ostala skrivena. Zločinac je najverovatnije nije primetio te je Milica samo pukom srećom ostala živa. Nakon ubistva Savke Pavić (62), u dvorištu porodične kuće Novaković mučki su pobijeni:

Radoslav Pavić (25) – sin ubijene Savke
Velimir Trajković – suprug preživele Milice
Nada Pavlović (41), stanovnica Borova
Zorica Pavlović (15) – Nadina ćerka
Zoran Pavlović (17) – Nadin sin
Milojka Pavlović (67) – Nadina majka
Tošo Tošković (41) – Nadin nevenčani suprug
Milan Travaš (47) – komšija porodice Pavlović
U knjizi „Genocid nad Srbima 1941-1945 i 1991/1992“ navodi se „kako je Zoran Pavlović (17) ubijen udarcima sekirom po glavi dok je Zorici (15) glava bila razbijena tupom stranom sekire a usta puna stakla“. I za Milojku i Nadu autori knjige navode kako su usmrćene sekirom. Poznanica porodice Pavlović ostavila je komentar kako ova porodica više nema živih srodnika, kako su svi ubijeni sekirama kao i da je tokom izvlačenja tela bio prisutan veliki broj domaćih i stranih medija.

STANKOVIĆ RADIO OBDUKCIJE

Obdukciju je radio tim na čelu sa istaknutim patologom Zoranom Stankovićem. Milica Trajković je u podrumu ostala skrivena dva ipo dana sve dok pripadnici JNA nisu ušli u Vukovar i izveli je pruživši joj prvu pomoć. U podrum je tada zajedno sa vojnicima JNA ušao i Miroslav Pavić, sin ubijene Savke i brat od ujaka ranjene Milice, koji je izneo svoju mrtvu majku iz podruma, navodi se u knjizi.

Istog dana, isti počinioci upali su i u susednu kuću u Ulici Nikole Demonje br. 72 prilikom čega su poubijali sve koje su zatekli. U svojoj kući su ubijeni Miroslav Čečevac (25), njegova supruga Slađana (20) i njihov sin Goran, koji je imao nepune dve godine. Zajedno sa njima su ubijeni i Ana Novaković (41), Ilinka Milošević (32) i njen sin Branimir, star jedanaest godina koji su se tu privremeno sakrili. Brojni tv reporteri i novinari zabeležili su kamerama izvlačenje tela ovih nedužnih civila iz podruma i porodičnih kuća.

– „Upravo sam ja obeležio svako telo i odradio svoj posao tamo profesionalno, i time omogućio da se zločini procesuiraju. Međutim, prećutkuju se zločini nad Srbima, na primer, nad celom porodicom i desetak srpskih civila u Ulici Nikole Demonje. Bilo je indicija koje su govorile o ratnom zločinu.

Mi smo imali samo svedoke Srbe koji su ostali u Vukovaru i koji su mogli da govore o tim žrtvama. Kao što je recimo bilo ono obdanište za koje se tvrdilo da ima 40-oro dece, što nije bilo tačno. Ali, smo ipak registrovali da je tu u vrtiću bilo ubijanja nekih ljudi – kao što su Lukić, Vezmar, Uroš Udovičić, koje je pobila grupa Martina Sabljića, Ćibarića, Šipoša i ostalih.

Osim toga, potvrđeno je i postojanje ubijenih Srba u ulici Nikole Demonje 72, odnosno 74, gde je bila ubijena cela porodica Čečevac – znači onaj mali, otac i majka. Veliki broj tela nađen je oko bolnice i oko lučke kapetanije…“ – istakao je Zoran Stanković, istaknuti srpski patolog, profesor i doktor medicinskih nauka, sanitetski general-major u penziji.

VRTIĆ – MESTO STRAVE I UŽASA

Vrtić „Pčelica“ u Borovom Naselju predstavlja jedno od najvećih stratišta srpskog naroda na području Vukovara. Upravo ovde su u jesen 1991. dovođeni zarobljeni srpski civili koji su maltretirani, zlostavljani pa svirepo likvidirani. Do danas je uvrđeno da je najmanje petnaest civila ubijeno na ovoj lokaciji, a strahuje se da je broj žrtava možda i veći. Oni su izvođeni iz svojih kuća, stanova ili skloništa, najčešće u okrilju noći, nakon čega su po naređenju vrhovnih komandanata hrvatske paravojske – ubijani.

Krivi samo zato što su Srbi i pravoslavci ovi ljudi su pretrpeli strahovite muke pre nego što su ispustili dušu. Među žrtvama koje su okončale život na ovaj i slične načine su civili Jovan Markov, Milan Vezmar, Boško Grbić, Milorad Zorić, Konstantin Lukić, Uroš Nedučić, Čedo Jović, Nikola Vojvodić, Svetislav Vladisavljević, Ljubomir Bolić, Rajko Nunić,Petar Grubišić, Milan Đukić, Milan Silađin i drugi.

U organizaciji Veća srpske nacionalne manjine grada Vukovara, Zajedničkog veća opština i Gradskog odbora Samostalne demokratske srpske stranke Vukovar predstavnici udruženja žrtava već dugi niz godina u parku kod vrtića u Borovu naselju polažu vence za stradale srpske civile.

– Prema našim informacijama, realan broj je višestruko veći, ali brojni ljudi to se iz straha nikada nisu usudili prijaviti. Dosta Srba, civila, u Vukovaru je ostalo i za vrijeme borbenih akcija, skrivali su se zajedno s Hrvatima u skloništa i podrume, a neki od njih su od tamo odvođeni prema određenim popisima te potom strijeljani kod željezničke stanice i ispred vrtića u Borovu naselju.

Sudbina 12 ljudi s popisa od 43, koji su odvedeni iz svojih domova, i danas je nepoznata. Moja priča zapravo je gotovo ista kao i priče ostalih obitelji – istaknuo je Slobodan Jakovljević, sin prve žrtve ubijene u gradu Vukovaru.

IZ SKLONIŠTA NA STRELjANjE

Među žrtvama je i Milorad Zorić kojeg su hrvatski paravojnici 5. novembra 1991. nasilno izveli iz skloništa sa grupom od trinaest srpskih civila nakon čega su svi streljani.

– Moj otac je odveden iz atomskog skloništa i likvidiran ovde kod vrtića u Borovom Naselju zajedno s grupom od 13 ljudi. Sve znam o izvršiocima i žrtvama, i to mi je veliki teret. Do danas nemam nikakvu ni materijalnu ni moralnu satisfakciju, ali se borim da je ostvarim.

Mislim da oni koji vode ovu državu to namerno opstruišu, ali ne vidim razlog zbog kojeg to čine jer ljudi koji su činili zločine samo su teret ovoj lepoj državi – ispričao je pre nekoliko godina medijima Željko Zorić koji je posmrtne ostatke svog oca pronašao i sahranio 1991. godine.

http://www.zlocininadsrbima.com/