Pola Šiptara na Kosovu – izbeglice iz Albanije!

REPUBLIKA SRPSKA KRAJINA
VLADA I SKUPŠTINA U PROGONSTVU
11000 Beograd, Zmaj Jovina 15,
Br. 7/19 1. jun 7527 (2019)

Ovih dana je sve stanovnika Republike Srbije zaprepastio upad naouružanih Šiptara u 4 opštine na Kosovu i Metohiji, u kojoj su Srbi većinsko stanovništveo, a ukojima su Šiptari izvršili premlaćivanje, ranjavanje i hapšenje Srba – uz rušenje kuća, prodavnica i drugih objekata, itd.

Zanimljivo je, da nijedan od državnika u Republici Srbiji nije spomenuo istinu o Šiptrarima – stanovnicima Kosova i Metohije, od kojih polovina nema državljanstvo Republike Srbije, nego su u njoj izbeglice iz Albanije, a kao izbeglice ne mogu u Srbiji da nasilno odcepljuju njene teritorije, jer je takva delatnost kažnjiva i nedopustiva po zakonima svake članice Ujdinjenih Nacija (SAD, Nemačke, Britanije, itd). To je jednostavno – stranci se ne mogu mešati u unutrašnje poslove nijedne države u kojoj su prihvaćeni kao izbeglice – što je slučaj s polovinom šiptarskog stanovništva na Kosovu i Metohiji.

Vlada Republike Srpkse Krajine je o ovome izveštavala sve državnike Republike Srbije, Cene Gore i Republike Srpske od 1942. godine, ali nijedan od njih (do danas) nije o ovoj istini obavestio Ujedinjene nacije, međunarodno susdstvo, Evropsku uniju…
U prilogu Vam dostavljamo o tome dopis Slobodana Jarčevića, koji je objavljen i u javnom glasilu davne 1993. godine.

Molimo da ove podatke dostavite državnicima, novinaroma, naučnicima i i naučnim ustanovama u zemljama gde boravite.

S poštovanjem,
Brako Bibić, sekretar Vlade

BIVŠI SRBI – ŠIPTARI

KOLIKO ŠIPTARA ŽIVI NA KOSOVU I METOHIJI I ČIJI SU DRŽAVLjANI

DOKUMENT REPUBLIKE SRPSKE KRAJINE O STRADANjU SRBA[1]

Krajem 1992. godine, Vlada Republike Srpske Krajine je više puta obaveštavala vlade SR Jugoslavije, Republike Srpske, Republike Srbije i Republike Crne Gore, da se srpski interesi mora da brane u svakoj od srpskih država, zajedničkim snagama. Upozoravala je, da zanemarivanje odbrane bilo kojeg srpskog kraja, ili bilo kojeg dela naroda, dovodi u opasnost sve druge srpske zemlje i ceo narod. Jedno od tih upozorenja je poslano u sve prestonice srpskih država krajem 1992. godine i odnosilo se na podatak, da je na Kosovu i Metohiji izvršen falsifikat u popisu stanovništva 1981. godine, kad je prikazano, da je Šiptara 1.700.000, iako ih je bilo najviše oko 850.000. U ovom osvrtu, Vlada Republike Srpske Krajine je upućivala, da je od presudnog značaja registracija onih Šiptara i njihovih potomaka (oko 300.000) koji su, od 1941. do 1990, prešli iz Albanije u Jugoslaviju i nikad nisu podnosili molbe za prijem u jugoslovensko državljanstvo, pa su, zakonski, stranci, ili azilanti – kako se (pridošli strani državljani) označavaju u svakoj zemlji. Preporučeno je vladama SR Jugoslavije i Republike Srbije, da se ovim albanskim državljanima izdaju lične karte i pasoši za strance, kako je to regulisano međunarodnim pravom, čime bi im se onemogućilo antidržavno delovanje u SR Jugoslaviji, jer bi u slučaju da to čine, mogli biti vraćeni u zemlju porekla (Albaniju).

Varijantu dokumenta o etničkoj slici stanovništv na Kosovu i Metohiji, Vlada Republike Srpske Krajine je prevela na engleski jezik i dostavila Ujedinjenim nacijama, drugim međunarodnim organizacijama, ambasadama u Beogradu, srpskim udruženjima, svetskim informativnim agencijama i pedesetorici novinara akreditovanih u Ujedinjenim nacijama – na konferenciji za štampu predsednika Republike Srpske Krajine, Gorana Hadžića, u Njujorku, u januaru 1993. godine.

Nažalost, nijedna medijska kuća u svetu nije ovom dokumentu pridala važnost i verovatno da on nije publikovan. “Književne novine” ga objavljuju prve i to sa zakašnjenjem od 9 godina – u vreme kad vlade Republike Srbije i SR Jugoslavije ne mogu primeniti one mere na KiM koje im je savetovala Vlada Republike Srpske Krajine i koje su, tada – 1992, bile moguće.

Ovaj dokument je zaveden u Ministarstvu za inostrne poslove Republike Srpske Krajine pod brojem: 845/93. Preveden je i na ruski jezik i dostavljen novinarima Rusije, ali ni ruske redakcije mu nisu poklonile nikakvu pažnju. Njegov sadržaj prenosimo doslovno:
“Kosovo i Metohija bile su autonomna pokrajina u bivšoj Jugoslaviji. Njeno većinsko šiptarsko stanovništvo uživalo je veća nacionalna prava nego manjine u drugim evropskim državama. Nastava na albanskom jeziku obavljana je od osnovnih škola do univerziteta.
Privreda Pokrajine je bila nezavisna u odnosu na državne organe Republike Srbije. Banke Pokrajine su, takođe, bile nezavisne. Pokrajinske veze sa Albanijom, u oblasti prosvete, kulture, privrede i trgovine, takođe, nisu kontrolisane od strane Srbije. Svi poslovi bili su u nadležnosti predstavnika šiptarskog naroda.

Pokrajinski organi su imali svoje predstavnike u ustanovama Republike Srbije i Jugoslavije, dok niko iz Republike Srbije nije mogao biti biran za člana organa uprave Autonomne Pokrajine Kosova i Metohije. Bez obzira što je, kako smo naveli, među ministrima i članovima Predsedništva SFR Jugoslavije bilo Šiptara sa Kosova i Metohije.
Šiptari su imali sva manjinska prava, ali njima nisu bili zadovoljni, jer su pripremali odvajanje AP KiM od Republike Srbije i pripajanje Republici Albaniji. Takav korak je bio i u planu fašističkih zemalja, pa i u programu komunističkih partija tokom Drugog svetskog rata. Prema njemu, okupatorska fašistička vlast je (1941-1945) preselila desetine hiljada Šiptara iz Albanije na Kosovo i Metohiju i dodelila im zemlju i kuće prognanih Srba. (Ti Šiptari, i danas, predstavljaju potencijalne delove vojske eventualnog agresora na Jugoslaviju).

Posle Drugog svetskog rata (1945), komunistička partija je u ovoj oblasti nastavila politiku fašista. Tito je proglasio zakon – po kojem je omogućen ostanak na Kosovu i Metohiju preseljenih Šiptara iz Albanije. Po istom zakonu, zabranjeno je prognanim Srbima sa Kosova i Metohije, da se vrate na svoja oteta imanja. Oni Srbi koji su se vraćali, ubijani su ili zatvarani. No, time nije bilo završeno preseljavanje Šiptara (stranih državljana) u ovu oblast Srbije. Masovno preseljenje Šiptara iz Albanije je usledilo i između 1945. i 1948. Kasnije, kada je bila zatvorena granica između Albanije i Jugoslavije, Tito je, tajno, na Kosovo i Metohiju nastavio naseljavanje šiptarskih porodica iz Albanije. U isto vreme, sprovođen je intenzivan program progona Srba iz Autonomne Pokrajine Kosova i Metohije. Ovaj period možemo nazvati vremenom etničkog čišćenja Srba u bivšoj Jugoslaviji.
Koristeći se samoupravom u Jugoslaviji, šiptarsko rukovodstvo na Kosovu i Metohiji je automatski strane državljane (preseljene iz Albanije) upisivalo u knjige državljana SFR Jugoslavije (bez zakonske procedure o prijemu u državljanstvo) i dodeljivalo im kuće i oranice prognanih Srba, iako, po jugoslovenskim zakonima, stranci nisu mogli posedovati nekretnine.

Niko od Šiptara iz Albanije nije podnosio molbu za prijem u jugoslovensko državljanstvo. Zato je skoro polovina današnjih Šiptara u Jugoslaviji sa stranim državljanstvom. Na osnovu nacionalnih zakonodavstava, svaka zemlja u svetu, u tom slučaju i Jugoslavija, može doneti rešenje o otkazivanju gostoprimstva strancima. Posebno u slučajevima kad se bave podrivanjem društvenog uređenja i otcepljenjem dela jugoslovenske teritorije.

U nameri da otcepe Kosovo i Metohiju od Jugoslavije (i Srbije), Šiptari su se koristili samoupravom, pa su, između ostalog, uspeli da falsifikuju i podatke prilikom popisa stanovništva. Tako je poslata informacija u svet da na Kosovu i Metohiji živi mnogo više Šiptara, nego što ih je u stvarnosti. Sabirani su i živi i mrtvi Šiptari. Upisivane su u popisne liste šiptarske porodice i po tri puta: jednom u selu, jednom u gradu i jednom u inostranstvu.

Tako je isfabrikovana cifra od 1.700.000 Šiptara na Kosovu i Metohiji.
Jedan od naučnika u Beogradu je, čije istraživanje ćemo uskoro objaviti, zaključio da na Kosovu i Metohiji nema više od 850.000 Šiptara. Do ovog broja Šiptara, došao je na osnovu izračunavanja broja stanovnika na određenom području – na osnovu pet naučnih metoda:

1) prema broju rođene dece u jednoj godini,
2) broju umrlih u jednoj godini,
3) količini potrošenog hleba u jednoj godini,
4) količini potrošene soli u jednoj godini i
5) broju pacijenata u medicinskim ustanovama u jednoj godini.

Ako, sada, imamo u vidu da je skoro polovina od 850.000 Šiptara sa stranim državljanstvom, u tom slučaju Jugoslavija može da se odnosi prema njima kako je to predviđeno dokumentima OEBS-a, OUN i praksi u Međunarodnoj zajednici. Šiptari – državljani Albanije ne mogu imati veća prava od onih koja su predviđena za strane goste ili strane radnike u Jugoslaviji. To bi Međunarodna zajednica morala da ima u vidu – kad god se bavi pitanjima opštih ljudskih prava.

Jugoslavija, kako je navedeno, pružila je nacionalnim manjinama šira prava od bilo koje druge države. Šiptari su, i kad su strani državljani, izjednačeni u pravima s državljanima Jugoslavije. Zato je neshvatljivo da Međunarodna zajednica optužuje Jugoslaviju da ne priznaje prava nacionalnim manjinama. Možemo samo da se upitamo, kako će ovu nečasnu politiku savremenih državnika oceniti Istorija”.

Beograd, 16. 4. 2002.
Slobodan Jarčević

Napomena:
[1] Pisano za “Književne novine“. U februaru 1993, delegacija RS Krajine je predala ovaj dokument kopredsednicima Međunarodne konferencije o bivšoj Jugoslaviji i akreditovanim novinarima u UN u Njujorku – na engleskom jeziku. Predat je i ministru za inostrane poslove SR Jugoslavije Vladislavu Jovanoviću, s preporukom da se izvrši popis stanovništva na Kosovu i Metohiji – da bi se utvrdio tačan broj stanovnika i broj onih koji su državljani Republike Albanije. Ništa nije učinjeno – ni u Beogradu, ni u Njujorku.