U znak sećanja na sve ubijene Srbe, širom gradova u Srbiji, Republici Srpskoj ali i u mnogim srpskim selima u Hrvatskoj paljenjem sveća, polaganjem cveća i služenjem parastosa obeležava se sećanje na 513 ubijenih i stradalih Srba iz Ravnih Kotara, od kojih je tokom same akcije mučki ubijeno 348 ljudi, civila i zarobljenika. Njih su 1993. svirepo poubijali pripadnici hrvatske vojske tokom akcije „Maslenica“. Među ukupnim žrtvama je 86 žena (od čega je 38 ubijeno tokom same akcije) a ubijeno je četvoro dece, dok je više od šezdesetoro mališana zadobilo teške i lakše povrede. Najmlađa registrovana žrtva bila je petogodišnja Milena Gagić koja je ubijena sa ocem i dve godine starijim bratom, dok je više od šezdesetoro mališana zadobilo teške i lakše povrede. Najstarije žrtve ove zločinačke akcije su bili Olga Lakić (92), Pavao Parenta (91), Marko Uzelac (90), Ljubomir Grubić (90), Ljubica Višić (89) kao i Stevka Nonković (89) koju su hrvatski vojnici zaklali u njenoj kući u Islamu Grčkom.
Republika Hrvatska na državnom nivou slavi akciju „Maslenica“ kao nekakvu pobedu, proslavljajući etničko čišćenje, ubijanje srpske dece i civila, starih i nepokretnih i masovna silovanja i zlostavljanja u logorima. Prisustvo ovoj proslavi zločina najavio je i Andrej Plenković, predsednik vlade RH.
CIVILIZOVAN SVET ŽALI, ZVERI SLAVE ZLOČINE
Dok se 22. januara sav civilizovan i kulturan svet priseća teških ratnih zločina i odaje počast svirepo i mučki ubijenim i masakriranim civilima u Ravnim Kotarima, hrvatski državni vrh ali i običan narod ova zlodela slavi kao nekakvu vojnu pobedu. Neko bi pomislio da je ovako nešto nemoguće u 21. veku i u 2023-oj godini, međutim, naši zapadni susedi uvek su tu da nas ubede u suprotno.
Normalni ljudi parastosom i molitvom dostojanstveno i bez mržnje odaće počast svojim najmilijim koji su voljom bezumnika ubijeni u svojim kućama te 1993. godine. Posmrtni ostaci mnogih civila su nađeni po masovnim grobnicama otkopanim nakon rata, ali se pojedini ljudi i danas nalaze na evidenciji nestalih lica. Načini na koje su Srbi stradali i danas lede krv u žilama. Patolozi su još 1993. ostali u neverici prilikom obdukcije, a identifikacija mnogih tela je trajala i po nekoliko sati što takođe govori o ozbiljnosti povreda.
Prve likvidacije Srba na prostoru Zadra i Ravnih Kotara počele su još u proleće i leto 1991. godine. Srpski civili su, najčešće pod okriljem noći, izvođeni iz svojih kuća i stanova i odvođeni na tzv. informativne razgovore sa kojih se mnogi nisu vratili. Likvidacije su vršene planski i sistemski. Tada hrvatske vlasti formiraju i prve logore za Srbe gde su vršena masovna silovanja, mučenja i likvidacije. Kampanja nasilja i surovih pojedinačnih likvidacija Srba zadarskog zaleđa trajala je do januara 1993. kada zločini dobijaju svoj potpun oblik.
Iako je agresija izvršena na zaštićenu zonu UN i pred očima mnogobrojnih pripadnika UNPROFOR-a, niko do sada nije procesuiran za zločine nad Srbima počinjene u ovoj akciji, naveo je „Veritas“.
Sa druge strane, u Hrvatskoj ljudi bez morala i časti, bez obraza, lišeni svake ljudske osobine uz pesmu i veselje proslaviće svoja zlodela. Fašistički ološ sastavljen od neosuđenih ratnih zločinaca, neonacista i sledbenika jedne zločinačke ideologije Franje Tuđmana, na čelu sa katoličkom crkvom, ove dane praznuju kao „dane oslobođenja“ iako je tada u smrt otišlo 348 ljudi oba pola i svih uzrasta. Stravične masakre, silovanja i zverska iživljavanja nad srpskim civilima, žena i starcima, hrvatske tzv. braniteljske udruge proslavljaju kao „oslobođenje srpskih sela“. Učesnici u krvavom piru, neosuđeni ratni zločinci i danas slobodno hodaju i bez ikakvih problema i osuda obeležavaju i slave svoje zločine želeći svetu i preživelim žrtvama da pokažu kako njima niko ništa ne može i kako za njih zakoni ne važe. Nastavljaju da šire mržnju a hrvatsku decu uče i podstiču na neke nove osvajačke pohode i zulume. Oni čak ni ne kriju da su „oslobađali“ srpska sela od njihovih stanovnika pa tako ubijena srpska deca, silovane žene i masakrirani starci bivaju predstavljeni kao „agresori“, dok se hrvatski vojnici koji su tu istu decu poubijali i te žene silovali nazivaju „herojima palim za slobodu“.
22. januar je dan kada bi predstavnici hrvatskog naroda trebali posetiti Islam Grčki, Islam Latinski, Kašić i ostala sela, te kleknuti pred grobove ubijenih srpskih civila, žena i dece i masakriranih i zapaljenih staraca i zamoliti za oproštaj!
Na taj dan bi Hrvati, trebali olakšati svoje duše i priznati gde su masovne grobnice i gde su skriveni posmrtni ostaci nestalih srpskih civila širom „lepe njihove“.
Hrvatski „heroji i junaci“ oslobodili su Ravne Kotare jedino od starih i nepokretnih, od dece koja su tek prohodala, od slepih i bolesnih, od trudnica, od nejači!
Samo nezdrav um može proslavljati dan kada je stotine ljudi mučki pobijeno u svojim kućama, u logorima, u svojim dvorištima. Hrvatski „bojovnici“ su oslobodili tih dana majke od svoje dece, decu od roditelja, unuke od svojih baka i deka, braću od sestara, sestre od braće, grad od pravoslavnih crkvi, biblioteka, kulturnih i istorijskih spomenika. Oslobodili su gradove i sela od ljudi!
Oslobodili su gradove i sela od dece i omladine koji bi danas bili uspešni, poslovni i obrazovani ljudi i kojima bi se dičila ne samo rodna mesta već možda i čitav region.
Jadna je i crna duša onih koji misle da su silovanjem nešto oslobađali ili branili. Jadan je onaj ko misli da se odsecanjem glava, mučenjem, streljanjem, sadističkim iživljavanjem dokazuje odanost bilo kom narodu ili veri.
Nije to nikakvo junaštvo, već kukavičluk i sramota kojom su hrvatski ratni veterani obeležili svoje buduće generacije za vek vekova a sebi doživotno prilepeli etikete zločinaca i masovnih ubica. Tužna je činjenica da Ravne Kotare danas niko u svetu ne prepoznaje po uspešnim i obrazovanim mladim ljudima, po arhitektama, lekarima, profesorima ili pak po bibliotekama, muzejima, kulturnim znamenitostima, turističkim destinacijama koliko po ratnim zločinima, logorima, masovnim grobnicama !
ZLOČINI KOJI LEDE KRV U ŽILAMA
Agresija je izvršena u toku realizacije Vensovog plana, kojim je godinu dana ranije RSK stavljena pod zaštitu UNPROFOR-a. U ovoj agresiji najviše su stradala srpska sela Islam Grčki, Kašić i Smoković, kao i etnički mešovita sela Murvica, Crno, Zemunik Gornji, Poljica i Islam Latinski. Srbi iz tih sela su ubijeni, prognani ili odvedeni u zatvore i logore, a njihova imanja su opljačkana i uništena, dok su kulturni spomenici, groblja i crkve devastirani, oskrnavljeni ili porušeni. DIC Veritas, jedina relevantna institucija koja godinama aktivno radi na čuvanju sećanja na nevine žrtve i činjenicama razotkriva svaku neistinu, navodi da su među tim objektima bili Dvori Stojana Jankovića u Islamu Grčkom sa malom Crkvom Svetog Georgija koja je osveštana 1675. godine, u kojoj je sahranjen poznati književnik Vladan Desnica, te Crkve Svetog Georgija u Smokoviću i Svetog Ilije u Kašiću koje su osveštane 1567, odnosno 1872. godine.
Iz ovih ravnokotarskih sela proterano je više od deset hiljada Srba koji su se raselili širom sveta. Operaciju „Maslenica“ su planirali i izveli Janko Bobetko, Ante Gotovina, Ante Roso, Mirko Norac i Mladen Markač, uz znanje i odobrenje tadašnjeg predsednika države Franje Tuđmana. U vreme agresije načelnik artiljerije sektora „Velebit“ bio je kosovski Albanac Agim Čeku koji je do 1991. godine bio oficir JNA, od čijih granata je, usljed neselektivnog granatiranja po dubini područja opština Benkovac i Obrovac, najviše i stradalo civila.
Nemoćni da se pokažu na bojnom polju, hrvatski vojnici su kao i obično svoju „snagu“ iskazali nad ženama i nejači od kojih su neki zašli duboko u devetu i desetu deceniju života. Žrtve su strahovito mučene i ubijane mecima, sekirama, kundacima, neke su zakivane a mnoge i žive zapaljene. Podsećamo da je na ovom prostoru hrvatska vojska ubila i više desetina civila koji su bili etnički Hrvati. U znanju ili neznanju, „hrabri hrvatski branitelji“ upadali su u kuće, pljačkali, silovali, masakrirali nedužan narod ne pitajući ih nacionalnost pa su tako glave izgubili i brojni hrvatski civili.
Mladenu Despotu hrvatski vojnici su ubili roditelje, penzinere Jovu (60) i njegovu suprugu Stanu (59) i to na kućnom pragu. Ubijeni su mučki nakon užasnih tortura iako se nikome nisu zamerili.
– Nešto me uvijek tišti više od svega i nitko ne može učiniti ništa da me ta tuga prođe. Za vrijeme rata, 20. januara 1993., baš na Svetog Jovana, bio sam u Benkovcu održavajući strojeve, a kad sam se vratio ovamo, čekala me crna vijest: napali su Islam Grčki i nedaleko odavde, u polju, ubili mog oca Jovu i majku Stanu. Znam i tko ih je ubio, jedan od ubojica bio je naš kućni prijatelj koji je sebi kasnije sam oduzeo život, a drugi i dalje živi u ovom kraju. Nedavno sam ga sreo u Zadru: samo je sagnuo glavu i šutke prošao pored mene – rekao je Mladen Despot medijima, prisećajući se da su nakon zločina tela njegovih roditelja uklonjena, a potom prebačena u zajedničku grobnicu u Zadru.
Na svirep način ubijeni su i majka i sin – Ana (81) i Mišo Uzelac (48), civili iz sela Islam Grčki. Mišu su odmah ubili na kućnom pragu pa ga izmasakrirali, a teško pokretnu Anu su zatočili u jednom od zloglasnih hrvatskih logora, gde su je strahovito mučili i zlostavljali. Nesrećna starica je u logoru i ubijena.
U selu Donja Jagonja, u podrumu svoje porodične kuće, na spavanju su ubijene Nevenka Crnobrnja (33) i njena ćerka Snježana (12) a tada je poginula i njihova komšinica Nada Vrtača (45). .U napadu na Smiljčić, ubijena je Danica Pupovac (36) dok je njen petogodišnji sin Georgije tom prilikom izgubio ruku i zadobio teške povrede. U okrilju noći, u napadu na selo Buković ubijeni su Milenko Gagić, njegova petogodišnja ćerka Milena i sedmogodišnji sin Milan, dok je majka Branka Gagić zadobila teške povrede. Saznanje da je u jednom trenu izgubila supruga i dvoje dece nedužnoj ženi je zauvek promenilo život. U granatiranju škole i civilnih objekata u Karinu ubijene su devojčica Nataša Jokić (17), njena tetka Soka Arčaba (43) i penzionerka Sofija Cupać (79), dok je teško ranjeno dvadesetak civila, uključujući i četvoro dece. Sam akt bombardovanja škole dovoljno oslikava genocidne namere agresora sa ciljem zatiranja jedne etničke populacije. Međutim, to je samo jedan od mnogobrojnih slučajeva bezumnog razaranja u cilju istrebljenja.
U napadu na Gornje Biljane ubijene su penzionerka Olga Miljević (67), devojka Ines Drača (22) i mnogi drugi civili.
U Zemuniku hrvatske snage likvidiraju staricu Mandu Subotić, penzionerku od 62 godine, a nešto ranije u istom selu rafalima su pokošeni civili Mirko Subotić (35) i Dostana Ćoso (23). U Smokoviću je u svojoj porodičnoj kući zlostavljana, mučena pa doslovno masakrirana teško pokretna starica Božica Prostran (74). U Donjem Miranju u svojoj porodičnoj kući ubijena je domaćica Ljubica Šekuljica, a kao nestali se od rata vode Danka Novaković (50), Radoslav Pavić (87), Marija Opačić (84), Slavka Višić (47) koji su najverovatnije zarobljeni pa likvidirani u nekom od logora.
