Ustaški bal vampira u Hrvatskom državnom arhivu

Negiranje genocida počinjenog nad Srbima ne samo u zloglasnom logoru Jasenovac već i na celokupnoj teritoriji tzv. NDH odvija se u hrvatskoj javnosti sve istrajnije i otvorenije od ostvarenja tisućljetnog sna o formiranju neovisne države nakon krvavog građanskog rata i razbijanja socijalističke federalne Jugoslavije.

Da to nije samo izolovani incident mogli smo se uveriti mnogo puta do sada jer je očigledno da deo hrvatskih povijesničara u potpunosti negira i samo postojanje genocida nad Srbima uz neprestano pozivanja na delovanje velikosrpske hegemonističke politike. Ova ne tako zanemarljiva tendencija mogla se jasno videti u prilogu televizije Z1 (emisija „Bujica“) na spektakularnoj promociji trećeg izdanja izuzetno zapažene knjige „HOMOGENA Srbija 1941-1945 godine“ „istaknutog“ hrvatskog povijesničara Stjepana Loze.

On je na toj promociji izjavio da „njegova knjiga neoborivo dokazuje da su Srbi formirali na temelju velikosrpskih ideja ideologiju genocida nad Hrvatima, da su ga u velikoj meri sprovodili nakon i posle Drugog svetskog rata, dok su oklevetali Hrvate za zločine koje oni nikada nisu počinili i to u dimenziji koja je patološka. Velikosrbi su počinili genocid nad Hrvatima a onda su izmislili genocid nad Srbima. Srbi su kao četnici i partizani već 10 travnja počeli klati Hrvate i do kraja Lipnja 1941. zločini nisu bili sustavni, ali su bili masovni i brutalni, ubijani su starci i deca. Nakon Lipnja to nisu bili pojedinačni slučajevi već se išlo u strateško sprovođenje genocida nad Hrvatima .Velikosrpski zločini nad Hrvatima tiču se celog čovečanstva i moramo ih kao takve iskomunicirati sebi i celom svetu. Moramo ponovo napisati našu povest, jer su Hrvati istorijski subjekt“.

Reći ću sada nešto što možda nije politički korektno, ali na ljutu ranu ljuta trava. Ovo su navodi „istaknutog“ povijesničara Stjepana Loze, koji se očigledno trudio da bude politički korektan i da se drži povijesne istine u njegovoj patološkoj interpretaciji koja je na granici sumanutosti, ali i predstavlja neverovatni falsifikat.

Ovakvi iskazi „istaknutog“ hrvatskog povijesničara ogledni su primer najbrutalnijeg ustašoidnog revizionizma, međutim pravi problem nastaje onda kada u ovom prilogu možemo videti da je grozomorna promocija ove opskurne knjige održana u prepunoj Sali hrvatskog državnog Arhiva i da je na njoj govorio i njegov ravnatelj Dinko Čutura. On je predstavljajući ovu knjigu koja je ordinarni i neprihvatljivi falsifikat u potpunosti podržao osnovne stavove „istaknutog“ povijesničara Stjepana Loze o „izmišljenom genocidu nad Srbima koje su počinile ustaške vlasti u NDH“. Po njemu S. Lozo je raskrinkao velikosrpsko zlo, i okrenuo teze govoreći prvo o velikosrpskom i hegemonističkom projektu sadržanom u spisu S. Moljevića a navodi se i Valerijanov Memorandum SPC. Prvi je strategija a drugi je taktika provođenje velikosrpske ideologije i sprovođenje genocida nad Hrvatima, a onda se okreće teza i prikazuje se da su Hrvati sproveli genocid nad Srbima.

Dinko Čutura obavlja izuzetno odgovornu funkciju ravnatelja (direktora) hrvatskog državnog Arhiva a kao službenik i zastupnik je zvanične državne administracije i politike savremene nezavisne hrvatske države koja pripada evropskoj zajednici demokratskih naroda. Da li su upravo ovakvi stavovi ovog ravnatelja o otvorenom negiranju ustaškog genocida nad Srbima u NDH najviše ga i kvalifikovali za vršenje  ovako važne državne funkcije. Možemo se nažalost zapitati da li se na ovakav način sprovodi i zastupa zvanična politika hrvatske vlasti u odnosu na dokazani i neupitni ustaški genocid nad Srbima u Drugom svetskom ratu. Ako hrvatska država kao članica EU sprovodi evropske vrednosti najmanje što bi se moglo desiti to bi bila ostavka, ili smena ovog ustaškog ideologa koji obnaša dužnost ravnatelja državnog hrvatskog Arhiva, a u nekoj od država EU bio bi i krivično sankcionisan.

Ovaj prilog televizije Z1 dostupan je već na društvenim mrežama, ali za nas se postavlja suštinsko pitanje da a li će on dopreti i do naših boraca za suočavanje sa prošlošću i poštovanje ljudskih prava ili su oni i dalje samo zaokupljeni svojom istrajnom borbom protiv srpskog nacionalizma i to sledeći njihovu poznatu mantru da svako mora da se pre svega suoči sa zločinima u svojoj sredini, i da čisti u svom dvorištu.

2 minuta ludila koje, verujte mi, vredi da pogledate pic.twitter.com/D3RE3V602q

— Gorica (@RavnaGorica) July 22, 2022

Međutim, bilo bi zanimljivo ali i poučno čuti mišljenja naših istaknutih istoričara i javnih delatnika koji zastupaju ovu ideološku matricu povodom ovog ustaškog bala vampira ili se to moguće uklapa u njihovu koncepciju o poštovanju multiperspektivnosti u spoznaji i značenju određenih istorijskih događaja.

Možda je ovaj politički korektni povijesničar Stjepan Lozo samo jedan od malo ekstremnijih primera multiperspektivnosti na delu.

Svakako bi bilo inspirativno čuti mišljenje naših boraca i borkinja protiv srpskog nacionalizma, klerofašizma i revizionizma u Srbiji: Dubravke Stojanović, Latinke Perović, Srđana Miloševića, Milivoja Bešlina, Aleksandra Popova, Dinka Gruhonjića, Sonje Biserko, Izabele Kisić, Snežane Čongradin, Ivana Čolovića, Saše Ilića, Dejana Ilića, Olge Pintar Manojlović, Nikole Samardžića.

Naravno da nećemo čuti njihove stavove jer se to ne uklapa u njihov jednostrani i ideološki pristup problematici revizionizma i shvatanju tranzicione pravde i suočavanju sa prošlošću u kojoj važi osnovni aksiom o gotovo isključivoj krivici srpskog nacionalizma i velikosrpskog projekta za razbijanje za njih nikada prežaljene Jugoslavije.

U reagovanju Zlatoja Martinova, jednog od agilnijih pripadnika ove političke ideologije i građanističke političke grupacije sadržan je način na koji se manifestuje njihov odnos prema ovoj vrsti za nas neprihvatljivog i sablasnog ustašoidnog revizionizma demonstriranog u državnom hrvatskom Arhivu. „To je hrvatska verzija Hepija. To je TV „Bujica“. Vlasnik je Bujanac koji je otvoreni nacoš, afirmiše ustaštvo. Ta TV u Hrvatskoj nije relevantna ni za šta, gledaju je samo teški hrvatski nacionalisti“.

Piše: Marinko M. Vučinić
Izvor: NSPM