Osnivanje bošnjačke podrum nacije u kotlovnici sarajevskog hotela „Holidej in” početkom devedesetih godina, za Srbe je bilo novo predskazanje onoga što im sledi.
Ukupno 350 delegata izglasalo je novu naciju, a Golf dvojka već je bio 10 godina stariji od naroda koji je sebe počeo nazivati bošnjacima. Ali reč „Bošnjak” u prevodu znači Srbin, i to Srbin srednjovekovne Bosne, jer su svi Bošnjaci toga doba Srbi.
U Drugom svetskom ratu reka Drina bila je granica NDH-a a Srbi su kao nepoželjan narod ovde masovno „tamanjivani.” Krvava istorija nastavila se i devedesetih godina prošlog veka u organizovanom genocйdu koji su predvodili novonastali bošnjaci.
Istočna granična oblast Republike Srpske naslonjena je na reku Drinu, vodostaj reke Drine decenijama je oslikavan krvlju srpskog naroda naseljenog na ovom području.
Ono čega su se Srbi ovde bojali, u tom periodu sa nastankom nove nacije, bilo je to da će im se zločini ponoviti. I bili su u pravu, najviše meštani Bratunca, Vlasenice, Milića, Kalesije, Zvornika i Srebrenice, opština koje do dan danas čekaju pravdu.
Ali, oni se još više boje da pravosuđe u miru, neprocesuiranjem, vrši novi zločin- još veći.
Prve reke srpske krvi u srednjem Podrinju potekle su na Đurđevdan 1992. godine u srebreničkom selu Gniona. Osokoljeni novonastali Bošnjaci napali su ovo selo i ubili 5 starijih osoba čime je krvavi pir počeo. Dvadesetak dana kasnije, u selu Sandići, tokom patrole ubijen je komandir bratunačke policije Milutin Milošević. Ubio ga je Naser Orić lično a to je pred sudom BiH priznao njegov saborac Sabahudin Muhić.
U srebreničkom selu Ratkovići nastala je fotografija koja je obišla svet, na kojoj Dobrina Prodanović drži lobanju sina Živana. Tog 21. juna ’92. godine u Ratkovićima je živelo 340 srpskih duša kada su zaseoci gornji i donji Ratkovići sravnjeni sa zemljom.
Samo 7 dana kasnije, po običaju na veliki srpski praznik, ovoga puta Vidovdan, napadnuto je selo Loznica, nedaleko od Bratunca na samoj granici sa Srbijom.
Loznica je danas poput Ratkovića, pusta i napuštena. Sutradan su napadnuti Brežani, selo na putu Srebrenica-Skelani u blizini zlosutnog vehabijskog centra Osmače.
U Brežanima je Vidoje Lazić razapet na krušku i spaljen, a njegovih 18 komšija je masakrirano. Na Petrovdan je napadnuto selo Zalazje udaljeno samo 2 km od Srebrenice.
Istog dana napadnuta su i bratunačka sela Zagoni i Biljača. Krvavi Petrovdan te 1992. godine Srbima je doneo 69 žrtava. Zločin u Zalazju postao je sinonim stradanja Srba u Podrinju, u tom selu zarobljeno je i 13 vojnika VRS. Prevezeni su u Srebrenicu na ispitivanje, a Naser Orić lično je ubio Slobodana Ilića nakon što mu je nožem izvadio oči.
Na deponiji smeća na ulazu u Srebrenicu 2010. godine otkopana je masovna grobnica.
Medijska propaganda odmah je širila vesti o srpskim koljačima dok su se uveliko turirali kamioni za julsko marširanje sa tabutima. Ipak, DNK-a analizom utvrđeno je da su u grobnici pronađeni ostaci ubijenih srpskih civila i vojnika iz Zalazja.
O ovome je pisao i kanadski novinar „Toronto Star-a” još u listu iz 3. februara 1994. godine. Ratni izveštač, koji je tih meseci bio u Srebrenici, piše kako mu se Orić hvalio da je baš na tom mestu ubio oko 70 Srba. Dvadeseti dan jula 1992. godine koljače je odveo ponovo u Bratunac, meta su bili selo Magašići. Ovo selo je bilo klasičan primer stradanja civila, u njemu je ubijeno 6 žena od kojih je jedna bila u devetom mesecu trudnoće.
Donja Kamenica u Zvorniku mesto je gde su se bošnjaci vratili korenima i vodili se Hristovom rečenicom „Carstvo nebesko unutra je u vama.” Da bi to proverili, dvanaetogodišnjeg Slobodana Stojanovića, koji se vratio da spase svog psa, uoči Ilindana ’92. godine, rasporili su u obliku krsta. Bošnjaci su završnicu Ilindana proslavilu u čisto srpskom bratunačkom selu Ježeštica. Srpskom vojniku Anđeljku Mlađenoviću, koji je komandovao odbranom sela, odsečena je glava. Dok je preklano još 7 meštana.
Srpsko selo Podravanje ostalo je u raskoraku između Milića i Srebrenice. Jesenja magla 24. septembra poslužila je da civili ovog kraja nevidno budu prebačeni u staru zgradu milicije u Srebrenici koja je služila kao logor za Srbe. Tog dana ubijene su 33 osobe s tim da je porodica Marinković zatrta. Snage 28. divizije tzv. ABiH u tom trenutku su pod kontrolom držale skoro celo srednje Podrinje. Srpske teritorije bile su samo Bratunac, Milići i Zvornik. Zbog toga je Zvornik bio sledeća meta napada, a na reonu Glođansko brdo pred Aranđelovdan 1992. godine desio se masakr. Tek 1994. godina pokazaće masovnu grobnicu sa 53 ubijena meštana ovog sela.
Novonastali Bošnjaci su do decembra, izbili na Drinu i napadnuta su sela Bjelovac i Sikirići. U Bjelovcu su ubijane po 3 generacije a u jednoj kući ubijena je devedesetogodišnja Zlata Jovanović, ubijeni su i njen sin Milan i unuka Radenka.
U ovom napadu ubijeno je ukupno 59 meštana. Preživeli svedoče da je napad vođen pod pesmom: „Drina Vam je novi Jasenovac.”
Na Božić 1993. godine napadnuta su sela Čizmići, Marići, Donji Mratinci, Krajići, Šiljkovići i simbol srpstva ovog dela Republike Srpske, Kravica. Iako ratno, božićno jutro u selu Kravice osvanulo je svečano, meštani su pripremali trpeze i spremali se za odlazak u crkvu a samo u ovo doba pored svojih bogatih trpeza, možemo zamisliti kako je bilo mučenicima toga doba. Za trpezom ih je iznenadilo oko 3.000 bošnjaka iz Srebrenice koji su sa sobom vodili i žene na konjskim zapregama koje su lupale u šerpe stvarajući paniku, a usput krenule su i u pljačku. Ubijeno je 49 meštana Kravice, a najstarija Mara prezimena Božić imala je 84 godine. Orić je na Božić na belom konju ujahao u Kravicu i napravio fotografiju kojom se pohvalio komandi u Sarajevu. Kada je 2 meseca kasnije VRS ušla u Kravicu naišli su na potpuno zapaljeno selo. Nije bilo nijedne sačuvane kuće, uništeno je 690 kuća i preko 900 pomoćnih objekata. Groblja su preorana a SPC ovde se našla pred novim ispitom jer su sveštenici nakon Prebilovaca još jednom opelo morali da drže nad mučenicima pod zemljom.
Bratunac se u to vreme još uvek nekako držao, ali ostali su Skelani, selo koje od Bajine Bašte i Srbije deli samo most na Drini. Skelani su pali 16. januara 1993. godine. a 16 meštana zaseoka Ćosići je masakrirano. Posle pada Skelana usledila je velika akcija VRS koja je došla do Srebrenice, ali UN ovaj grad odmah proglašavaju zaštićenom zonom. Početkom maja 1993. godine donešena je odluka o razoružavanju bošnjačkih terorista ali ona nikad nije sprovedena. Oslobađanjem Srebrenice VRS uradila je ono što Međunarodna zajednica nije htela, sprovela je demilitarizaciju ove teritorije.
UN svo vreme rata su naoružavali tzv. bošnjake, trgovali s njima hranom i gorivom, a u svet slali srceparajuće slike o gladi i stradanjima Bošnjaka.
Od maja 1992. do januara 1993. godine u srednjem Podrinju u 172 srpska sela stradalo je 2.428 Srba od kojih 198 žena i 47 dece, a do kraja rata, prema zvaničnim podacima, ubijeno ih je 3.267. Za ove zločine pred novim Haškim tribunalom donete su presude i one su za novonastale Bošnjake- oslobađajuće.
Namera je ovde čista, stvoriti armiju koja će u nacionalnom i verskom ratu etnički očistiti ovaj prostor od Srba što se i vidi po njihovim akcijama u kojima su ubijani starci, žene i deca. Sistematski uništiti Srbe i sve što je srpsko, a to ima sve elemente genocйda koji je svetska medijska mašinerija uspela preneti na jul 1995. godine i zameniti teze. Ipak, sve je počelo malo ranije pre ove cele priče.
Prva žrtva ovih prostora bio je Ljubo Stjepanović koji je ubijen 20. aprila 1992. godine u Potočarima. Potočari su, inače, rodno mesto Nasera Orića. Baš tu će, godinama kasnije, simbolično nastati danas najpoznatije mezarje…
Naučili smo već da istoriju ne pišu časni junaci, zato deci treba pričati šta se zaista dešavalo, jer će u školi učiti istorijske neistine ili poluistine…
Naser Orić je za sve ove gore navedene zločine pred Haškim sudom nepravde osuđen na dve godine zatvora kao da je opljačkao poslastičarnicu. Na kraju mu je i ta presuda anulirana…
Autor: Deki RS
