Makedonsko crkveno pitanje

Srpska Patrijaršija je „rešila“ makedonsko crkveno pitanje, ali po ustaljenom maniru srpskih glavara: bahato, ne vodeći računa o principijelnim stvarima i pogazivši prava i interese naroda koji bi trebalo da brane i zastupaju.

Već od samog početka, bilo je jasno da u „dijalogu ljubavi“ nije bilo ni reči o mnogobrojnim srpskim svetinjama na teritoriji novopečene „autokefalije,“ koje će premazivanjem imena njihovih srpskih ktitora promeniti svoje istorijsko poreklo, niti je bilo govora o verskim i jezičkim pravima hiljada stanovnika autokefalnog Natostana koji se nisu odrekli svoga srpskog imena i Svetosavske crkve, a najmanje je dijaloški uređeno pitanje sudbine tamošnjih jerarha koji su godinama progonjeni i čamili u tamnicama zato što su ostali lojalni dojučerašnjem kanonskom poretku i u bogoslužbenom jedinstvu sa Srpskom pravoslavnom crkvom.

Sada smo se uverili da je „crkveno pomirenje,“ lukavo upriličeno i dramatizovano na zasedanju Svetog arhijerejskog sabora u maju 2022. da bi sa horizonta javne pažnje potisnulo nerešavanje duboke krize koja je zahvatila Srpsku crkvu u Sjedinjenim Državama, a i iz drugih razloga koji su za ekumeniste i novotarce važni, bilo pozorišna predstava i ništa više. Efemerni „uspeh“ Patrijaršije na prevazilaženju makedonskog raskola trajao je svega nekoliko dana, kao što je zasigurno bilo unapred dogovoreno, da bi se stvari vernicima mogle lažno prikazati i da bi im se oči dobro zamazale pred konačno razotkrivanje bolne stvarnosti. Ta bolna stvarnost glasi da je izvršena crkvena i nacionalna izdaja kolosalnih razmera.

Navodno vraćanje „makedonske crkve“ pod okrilje Srpske crkve (ili „svete crkve Srbije“, kako se izrugivački oslovljava u fanariotskom aktu) sada se vidi da je bilo planirano kao kratkotrajna prelazna faza, da bi na sednici Sabora Patrijaršija mogla da se pozove na neki, makar varljivi uspeh. Pravi cilj perfidne igre bio je da se „Crkva Srbije“ usaglasi sa geopolitičkim smernicama globalističke internacionale, koja obuhvata i Fanar, i Vatikan, i NATO pakt, i sve ostale faktore i bogoboračke snage koje sada već otvoreno i bez zazora deluju na podrivanju i cepanju Pravoslavlja kao jedinog preostalog eshatona, jedine duhovne sile koja još uvek zadržava i usporava privremeni trijumf sina pogibli.

Pravi smisao operacije u vezi sa „normalizacijom“ kanonskog statusa makedonske crkve shvatljiv je jedino iz geopolitičkog ugla, pošto ništa od onoga što se dogodilo nema veze sa rešavanjem duhovnih ili čisto kanonskih pitanja. Na način kako se ispoljava, koncept sužavanja kanonske jurisdikcije nacionalnih crkava u političke granice matičnih država služi isključivo globalističkoj agendi, a to se posebno odnosi na područje Balkana. To je formula za dalje drobljenje i potčinjavanje balkanskih naroda i preuređenje političkog prostora na štetu svih, ali pre svega srpskog naroda i njegove pravoslavne Crkve, koja mu je tokom čitave istorije bila glavni stožer i identitetsko obeležje. Zadatak broj jedan je suzbijanje srpskog faktora.

Da se radilo pošteno i sa ocrkovljenom svešću, vaspostavljanje evharističkog i kanonskog jedinstva, bez potrebe za daljnjim korakom priznanja autokefalije, zadovoljilo bi sve razumne težnje i bilo bi dovoljno da budu rešena sva sporna crkvena pitanja. To bi i bilo tako, da se ovim procesom ne diriguje sa necrkvenih komandnih punktova i da taj proces ne služi drugim ciljevima, popuno različitim od crkvenih.

To bi ujedno u potpunosti rešilo pitanje koje je za Crkvu prevashodno, a to je valjanost svetih tajni na teritoriji Makedonije i legitimitet njene jerarhije. Ali o tim osnovnim stvarima, pošto se nalaze u najtešnjoj vezi sa pravom misijom Pravoslavne crkve, malo ko mari, u Beogradu, Skoplju, ili Fanaru, a najmanje u paganskim centrima globalne moći koji korumpiranim crkvenim poglavarima diktiraju politiku.

Umesto takvog rešenja, ukorenjenog u brizi za očuvanje crkvenog poretka, dobili smo ciničan politički potez sračunat da se uklopi u nastajuću geopolitičku situaciju na Balkanu, a koji bi sa globalističkog stanovišta mogao da posluži i kao koristan presedan za povlačenje narednih poteza slične vrste.

„Rešenje“ za koje se u ovom slučaju opredelila Srpska patrijaršija postaće model za rešavanje sličnih problema sa kojima će Srpska pravoslavna crkva imati da se suoči u bliskoj budućnosti, i bremenito je opasnostima po jedinstvo i celovitost srpske Crkve.

Ako se prihvati kanonski novotarsko načelo „jedna država, jedna crkva,“ kao što je Patrijaršija upravo učinila, a svi njeni izgovori i demanti da nije tako bez ikakvog su dejstva, verovatno će sledeće po redu biti postavljanje „crnogorskog crkvenog pitanja,“ po istom obrascu, ali sada ne više u bednoj i neuverljivoj verziji u policijskoj stanici registrovane NVO „Crnogorska pravoslavna crkva.“ De mortuis nil nisi bene, ali predvodnik potencijalnog crnogorskog raskola po makedonskom uzoru tamo za sobom je ostavio vrlo solidan crkveni aparat, po svemu sudeći namenski za sopstvenu upotrebu, samo što ga je smrt pretekla. Taj aparat nadmaša bilo šta što postoji u Makedoniji, a uz svesrdnu podršku NATO struktura i nedotučenog bivšeg režima, i uz efikasan angažman službi, lako bi se mogao pretvoriti u respektabilnu „autokefalnu“ crkvu. Kada makedonska operacija bude dovršena, sa kakvim bi se argumentima Srpska patrijaršija mogla odupreti zahtevu sličnom makedonskom, ali iz Crne Gore? Da i ne postavljamo pitanje sa kakvom bi argumentacijom odbila da izađe u susret nekoj budućoj konzistoriji nesvrgnutih američkih episkopa, ukoliko bi i oni, nakon provale njihove zakulisne igre, sada otvoreno i bez zazora izašli sa sličnim zahtevom?

A zatim, ređali bi se drugi zahtevi iste vrste, u režiji istih razbijača, u Bosni, Vojvodini i sa Kosova i Metohije, gde se materijalna osnovica buduće „autokefalne crkve“ uveliko izgrađuje otimanjem srpskih svetinja, da pomenemo samo inicijative i ucene koje će se posle nedavno učinjenog neminovno pojaviti i drugde na srpskom crkvenom prostoru. Naivno je pretpostaviti da su patrijarh i njegovi saradnici, i kolege episkopi koji su, po Saopštenju, za makedonsku autokefaliju glasali jednodušno, toliko ograničeni intelektualno da su im mogle promaknuti ovako očigledne stvari.

Ali u stanju koje je obeleženo kvarnom „simfonijom“ pokvarenih igrača, kao što je danas slučaj u Srbiji, način kako je zaokružen projekat autonomne makedonske crkve mogao bi lako poslužiti ne samo kao model za nastavak drobljenja Srpske crkve, već podjednako i srpske države. Isti prevarni mehanizam koji je korišćen da se kamuflira predaja kanonskog prostora Srpske pravoslavne crkve u Makedoniji, prvo prividnim povratkom na pređašnje stanje, pa odmah zatim, uz saglasnost matice, ozakonjenjem konačnog otcepljenja, sa malo kreativnosti može biti primenjeno i u „rešavanju“ kosovskog pitanja. Činjenica da se i Crkva i država sastoje iz istog ljigavog i plašljivog ljudskog materijala, i da u obema preovlađuje dubinski isti pristup i mentalitet, bez obzira na to da li je konkretno pitanje sekularne ili verske prirode, rušiocima izvanredno ide na ruku.

Neka se zato ne iznenadi niko ukoliko bi se makedonski scenario uskoro počeo ponavljati, uporedo i na političkoj i na crkvenoj ravni. U kakvom god obliku se to dogodilo, i uz kakvo god prilagođavanje izvornog modela specifičnim okolnostima, to će imati teške posledice po srpsku Crkvu i državu.

Tako je i planirano da bude. Izvođači radova su postavljeni ne zato što su verujući hrišćani ili srpski rodoljubi već naprotiv, upravo zato što im je sve srpsko Alajbegova slama.

http://www.reissinstitute.org/