Dalekog prvodecembarskog jutra te 1918.godine izmolio je predstavnik Narodnog vijeća samoproglašene SHS regenta Aleksandra, da ih ogrne pobedničkim plaštom, kako ne bi Dalmacija ponovo klicala -viva- , a Dalmatinci služili talijanskog kralja umesto austrijskog cara, kad u vojsku pođu!
Otada, uporno lažu hrvatski politikanti o nekakvim „guskama u magli“ i srpskim „šovinistima“ koji su jelte pogazili povijestno „hrvatsko državno pravo“, kako nazivaju surovu istinu da su hrvatski plemići rado, dobrovoljno prodali svoju državnost ugarskom kralju Kolomanu, i postali samo krunovina, dakle vlasništvo ugarske kraljevske porodice!
Tako će narednih osamstošesnajst godina pokrajine Hrvatska i Slavonija biti samo deo ugarskih zemalja, a ne nikakva posebnost!
Tek kada je bečki car i ugarski kralj Karlo obnarodovao svojim milim narodima, da mogu slobodno da koriste pravo izjašnjavanja o budućoj državi u kojoj će živeti („Vilsonove tačke“ za sahranu Austro-Ugarske!), politikanti sa Markovog trga skrojili su nekakvu svoju Hrvatsku, u koju su bezobrazno ugurali i srpske zemlje, pritom ne pitajući domaće Srbe o tome, koji su takođe bili priznati „carski“ narod po Vilsonovim tačkama!
Iako su predstavnici zadarskog Dalmatinskog sabora upaničeno ukazivali na realnu talijansku opasnost, velikohrvatska frankovačka klika iscrtavala je granice buduće svoje države, uporno namećući tezu o „vekovnoj granici između Istoka i Zapada“ na reci Drini, gde će hrvatski katolički graničari sada biti budni čuvari (blagosiljani od svetog oca iz Vatikana, naravno!) od pravoslavnih barbara (varvara).
Dok su saborski šnajderi još krojili svoju hrvatsku „adresu“ opančarskom kralju, kao da oni njemu ukazuju milost, primajući tu nezavisnu Srbiju, ratnu pobednicu pod svoje okrilje, jer oni su jelte zreo političi narod, osam vekova su bili poslušne sluge, ni ne pokušavajući da se osamostale, jer im je ugarski kralj Koloman i prvog „hrvatskog“ biskupa darovao (Čeha doduše!), kupujući mu stolicu od rimskog pape, i svojom odlukom ga smeštajući u Zagreb na Kaptol (danas uobičajeni naziv za samostan gde je sedište RKC u Hrvata).
Ne želeći da ostanu u sastavu novoproglašene kraljevine Mađarske, politički predstavnici Srba, Bunjevaca i Hrvata u Baranji, Banatu i Bačkoj, ponaosob su izglasali odluku da se prisajedinjuju Kraljevini Srbiji direktno, dok su sremački najpre zauzeli stav da buduće ujedinjenje ide preko Zagreba, ali su potom i oni doneli odluku o direktnom prisajedinjenju Srbiji!
Tako je voljom naroda hrvatska „adresa“ očerupana i bez magle, te je opunomoćeni podnosilac samo mogao da zamoli regenta Aleksandra za ujedinjenje, jer su tada Srbi bili jedini spas od preteće talijanske invazije (sve sa potpisanim i overenim pobedničkim Londonskim ugovorom u džepu!), dok se talas socijalnog nasilja nezadrživo širio zemljama nekadašnje austrougarske monarhije, preteći da prelije i dragi Agram (nemačko ime za Zagreb)!
Izjava regenta Aleksandra, da Kraljevina Srbija prihvata da se ujedini sa narodima iz SHS (ali ne i sa „državom SHS“, koja pravno i faktički ni ne postoji!) bila je simbolično skidanje osmovekovnih (dobrovoljnih) ugarskih okova, sa hrvatskog narodnog bića!
Aleksandar je tako brzopleto obukao jugoslovenski kaput, dok još nije obučena dugoželjena svesrpska košulja, jer narodna skupština Kraljevine Srbije nije potvrdila odluke Velike podgoričke skupštine, odluke Baranje, Bačke i Banata, te odluke Novosadske skupštine o prisajedinjenju Srbiji, a ne o ulasku u buduće Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca, kao zajednički okvir ravnopravnih naroda!
Potomci adresaša naročito zaboravljaju jednu sitnicu, u austrougarskoj monarhiji (danas hvaljenoj kao simbol pravne uređenosti i vladavine prava) nije postojalo opšte pravo glasa, a u opančarskoj Srbiji jeste, Slovenci i Hrvati su ujedinjenjem stekli opšte pravo glasa, po kom su i glasali na prvim slobodnim parlamentarnim izborima u Kraljevstvu SHS, koje je bilo ustavna, parlamentarna monarhija, a ne nikakva „velikosrpska despotija“, u kojoj će ti mudrijaši uporno izigravati odredbe potpisane Krfske deklaracije, kojom su od poraženih naroda postali pobednički, pritom bezobrazno omalovažavajući srpske milionske žrtve pale za prvu zajedničku državu južnih Slovena!
Napomena — u austrougarskoj monarhiji je postojao izborni cenzus, te je visina poreza određivala pravo glasa, pa su veleposednici, vlasnici fabrika, sveštenstvo, činovništvo, neke zanatlije i retki zemljoradnici, mogli i koristiti to pravo!
Napisao Vladimir FROLOV
